Dag twintig, dat betekent dat ik nu op twee derde zit. Zei ik niet eerder al iets over de zekerheid van tijd dat het altijd doorgaat, al lijken sommige dagen weken en sommige weken eeuwen te duren? Dat dus. Twee derde, de dingen beginnen nu overzichtelijk te worden, iets waar je overheen kunt kijken. En dat is fijn!
Vandaag was gelukkig een betere dag dan de afgelopen dagen. Deze dag was vooral hoopvol. Ondanks dat de tijd dat ik (met vlagen) niet goed in m’n vel zit nog maar een kleine twee maanden duurt en wat is nou twee maanden op een mensenleven, waren er wel bepaalde patronen die steeds terugkeerden en daar zag ik geen aflopende lijn in, dat bleef stabiel. En dat was nou net een stabiliteit die ik niet wilde!
Ik liep al een tijdje met het idee om ondanks metershoge drempel voor en aversie van therapie, toch weer een traject te gaan volgen. Mijn huisarts heeft het al vaker gehad over hechtingsproblematiek, een categorie waar ik overduidelijk in val, maar ik wuifde altijd alles weg. Onzin, niet nodig, geen zin in. Géén therapie meer voor mij!!
Maar door veranderingen in mijn leven de laatste maanden, komen veel onverwerkte trauma’s boven water, veel problemen die exact te maken hebben met het fenomeen hechtingsproblematiek en omdat ik daar de laatste tijd zoveel onder lijd en daarin ook op anderen een stevige wissel trek, had ik zoiets van, ik wil hieraan werken, ik ga het gewoon proberen! Slechter kan het niet worden toch?
Twee weken geleden heb ik een briefje met twee namen gehad van mijn huisarts, dit weekend was ik er pas aan toe om die op internet op te zoeken en maandag belde ik met lood in mijn schoenen (ben toch al niet zo’n beller) de therapeut die me ‘t meest aansprak en kon vandaag al langs komen voor een kennismakingsgesprek!
Het was een prettig gesprek, had er een goed gevoel over en hij denkt dat hij me wel kan helpen. Ik moet uiterlijk maandag laten weten of ik het zie zitten (weet ik eigenlijk nu al, maar dingen laten bezinken is altijd goed) en met een beetje geluk zit ik binnen een maand dan al ‘in de molen’.
En dat is ook meteen waar ik deze dag ontzettend dankbaar voor ben. De moed dat ik ‘t toch weer aandurf om hieraan te beginnen, dat ik aan de vooravond sta van een therapie (zelfs sneller dan verwacht én zonder extra kosten!) en de hoop dat dit mij echt gaat helpen om handvatten te vinden, meer grip te krijgen op situaties die me nu keer op keer de kop kosten en voor veel paniek en onrust zorgen.
Last but not least was ik dankbaar voor het sterk afgeprijsde biefstukje wat me bij de Spar aan lag te kijken, wat ik wel kon gebruiken na sinds maandagmiddag vrijwel niets meer gegeten te hebben. En van niet eten (en niet slapen) knapt ‘n mens ook niet op.
