Op de valreep toch nog maar even snel een challenge-post voor dag eenentwintig in elkaar knutselen. Ik was het niet per se vergeten, maar het kwam er gewoon niet van. Niet dat ik zo enorm druk ben geweest vandaag.
Eigenlijk alles op het gemak, omdat ik al een paar dagen moe ben en ook een wat vertragend effect op m’n brein merk van de medicatie (alprazolam) die ik voor een weekje slik en daardoor soms ook wat verstrooid ben of minder goed na kan denken.
Maar die challenge volhouden moet en zal ik, zeker nu het einde echt in zicht begint te komen. Nog 9 dagen te gaan na deze, klinkt al heel anders dan 30! Deze dag was wel weer lastiger dan gister, niet om een specifieke reden, er is niets gebeurd wat ’t veroorzaakt heeft, maar net als met het weer, kan ’t de ene dag zomaar weer harder waaien, zonniger of juist bewolkter zijn. Zo gaat dat in het menselijk brein ook.
Ondanks dat vandaag weer wat lastiger was en ik meer moeite had om mezelf weg te houden bij mijn angsten en onzekerheden en afleiding te zoeken, is de dag inmiddels voorbij en heb ik mezelf aardig weten te redden. Was aanvankelijk van plan de fiets te pakken, maar het waaide behoorlijk en omdat ik moe was, zag ik daar vanaf.
Haarstraat, Gorinchem
Sowieso mankeert er iets aan mijn wiel waar ik als ’t even kan voor zaterdag nog mee naar de fietsenmaker moet. Ik denk een verbogen spaak en ik vermoed zelfs een slag in m’n wiel. Dat is gekomen na dat ritje door het Lingebos, wat er iets heftiger aan toe is gegaan dan ik had kunnen vermoeden.
Enerzijds kan ik best laks zijn in dat soort dingen, zo van het rijdt nog, ik vind het wel prima, aan de andere kant ben ik ook erg zuinig op m’n fiets en omdat ik zaterdag een wat langere rit gepland heb, wil ik eigenlijk wel dat alles gewoon naar behoren werkt en er zit een knap irritante rammel in het voorwiel die met de dag erger wordt.
Waar ik vandaag bijzonder dankbaar voor ben, is dat ik toevallig, of eigenlijk geloof ik helemaal niet in toeval (TBN!), vandaag twee mensen tegenkwam met wie ik een fijn en zelfs bijzonder gesprek heb gehad. De een kwam ik tegen in de HEMA-lunchroom waar ik even aan de koffie zat, de ander op weg naar huis. Dat soort dingen moeten dan gewoon zo zijn en dat zie ik dan ook echt als cadeautjes!
Last but not least zag ik op de terugweg van een ritje naar de Jumbo nog prachtige roze wolken boven de stad hangen en maakte onder meer de foto die je een stukje naar boven ziet. Ook zoiets is een waar cadeautje!
