“No stars without darkness” of “no rainbow without rain” zijn uitdrukkingen die je wel eens hoort. Nadat ik gister een erg bijzondere en ergens ook wel emotionele dag heb gehad, is vandaag volkomen kut, om me maar ff ongenuanceerd uit te drukken. Maar niet omdat er iets is gebeurd, wat dat veroorzaakt heeft.
Ik denk een combi van alle indrukken van gisteren, het wat weemoedige gevoel waar ik mee thuis kwam en bepaalde angsten en twijfels die de laatste pakweg anderhalve week toenemen en waar ik normaal overheen kan kijken, maar op de slechte dagen in deze toch al wat minder prettige periode, gewoon niet. Maar dan zitten ze er nog wel, pontificaal vooraan in m’n kop, zonder dat ik er iets mee kan. En dat is ruk…
Zeker omdat de kleinste dingetjes er op zo’n moment al voor kunnen zorgen dat ik ze als een bewijs zie dat m’n angsten gegrond zijn, wat ‘t hele scenario aan twijfels nóg meer versterkt. Iets met kringetjes en me gewoon verschrikkelijk kut voelen en geen raad weten met mezelf. En dat kan blijkbaar ook gebeuren als je net zo’n mooie dag achter de rug hebt. Ga en wil ik verder ook niet over nadenken, want dat zorgt alleen maar voor nog meer zelfverwijt. Gewoon maar laten gebeuren, hoe taai ook…
En op zo’n dag is het dan ook wel even lastig om te bedenken waar ik dankbaar voor ben. M’n pilletjes doen geen donder, ik ben te moe om afleiding te zoeken (zelfs een begin maken met de foto’s van gister uitzoeken lukt niet), het enige wat lukt is op de bank liggen en in m’n eigen onzekerheden verzuipen en dan duurt de dag érg lang…
In die zin ben ik wel dankbaar dat het is gelukt om wat te slapen overdag. Vanmorgen nadat ik tegen tienen wakker werd, heb ik daarna nog een paar uur geslapen en deze middag heb ik op de bank nog een uurtje of twee, misschien zelfs drie geslapen. Het is nu net 5 uur geweest en ik heb ‘t meest van deze dag geslapen. Op die manier gaat de tijd voorbij zonder dat ik er ‘last’ van heb. Hoop dat ik me vanavond misschien nog even wat fijner mag voelen en anders hopelijk morgen…
