Challenge dag 26. Na vandaag dus nog 4 dagen te gaan. En kort na het eindigen van mijn persoonlijke blogchallenge, eindigt ook nog iets anders, wat ook min of meer de inspiratie is geweest dat ik aan dit ‘project’ op mijn blog ben begonnen. Nu dit project op zijn eind loopt, merk ik dat er wel een soort therapeutische werking vanuit gaat.
Gewoon eerlijk durven zijn over mijn gevoel op dagen dat het volkomen kut is, me niet afvragen of mensen daar nu wel op zitten te wachten, mezelf durven te zijn. Dingen van me af schrijven heeft mij altijd al goed geholpen, maar als ik dat rechtstreeks doe aan iemand, speelt schuldgevoel bij mij al snel een erg grote rol. Bij mij leeft ook altijd heel sterk het gevoel dat ik alleen leuk ben, alleen ertoe doe als ik goed in m’n vel zit.
Vandaag was weer een wat meer onrustige dag. Steeds dezelfde twijfels die aan me knagen en ondanks ’t goede nieuws van gister dat de therapie doorgaat. Maar zoals mijn huisarts vandaag nog mooi symbolisch omschreef: Gedachten en gevoelens zijn soms net als ’t weer. De ene keer is ’t mooi, de andere keer slecht. En het is vaak net zo onvoorspelbaar, als dat het ongrijpbaar is.
Ik heb nu gewoon even de pech dat ik al een tijdje in een lagedrukgebied zit met veel kans op vlagerige wind. ‘Laten gebeuren’ is ’t devies en proberen mezelf niet schuldig te voelen of mezelf op te leggen dat dingen die eigenlijk al jaren spelen, nu even zo snel mogelijk opgelost moeten worden, omdat ik er de laatste tijd flink last van heb.
Waar ik vandaag dankbaar voor was, is dat het intakegesprek bij de therapeut wat nu dus alsnog plaatsvond nadat alles in eerste instantie werd afgeblazen gister, een fijn en hoopvol gesprek was en dat ik echt wel het gevoel heb dat dit iets is wat mij kan gaan helpen. Garanties heb je niet, maar motivatie en hoop zijn om te beginnen al erg belangrijke ingrediënten om iets tot een succes te kunnen en willen maken.
Verder was ik dankbaar voor een lekker bakkie koffie bij HEMA (gratis met voucher), stoppen met alprazolam, al is ’t ook dubbel omdat het amper wat deed en ik nu nog altijd geen houvast heb op dagen of momenten dat ’t écht heel taai is. En ook dat ik ’n leuk kaartje kreeg met de post, wat mijn moeder had gestuurd.
