Nou, dat is ‘m dan, de laatste dag van mijn challenge. Ondanks dat ik me ergens wel voor kan stellen dat ‘t misschien na een dag of tien wel is gaan vervelen om dit soort artikelen te lezen, heb ik het in de allereerste plaats voor mezelf gedaan. Ik hoef niet zo nodig veel aandacht of waardering, ik doe dingen vanuit mijn gevoel en dan maakt ‘t niet echt uit of mensen het nu lezen of leuk vinden.
Dingen opschrijven werkt therapeutisch, dat heb ik niet verzonnen, dat is een bekend gegeven. Voor mij werkt ‘t doorgaans ook goed en ik vond het ergens best fijn om op zo’n manier in de vorm van korte artikelen, dingen te benoemen waarvoor ik dankbaar was, maar ook gewoon eerlijk te zijn over mijn gevoel zonder dat het meteen een heel uitgebreid ‘drama verhaal’ wordt wat volledig om mijn gevoel draait. Ik heb sowieso al heel snel het idee dat ik er alleen toe doe als ik goed in m’n vel zit.
De laatste dag van mijn challenge was weer een wat mindere. Weer zó gekweld door onrust, angst en twijfels. Het stomme is dat ik me de laatste weken pakweg ‘n uurtje voor ik naar bed ga fijn voel en dat gevoel zó ontzettend graag vast wil houden, maar de volgende dag is die onrust er toch steeds weer opnieuw. Ik vind dat zó moeilijk…
Ondanks het deprimerende weer en het nare gevoel wat me maar niet los wilde laten, de spanning die niet af wil vloeien, ben ik wel dankbaar dat ik vanmiddag Sander heb meegeholpen met zoeken naar z’n kat. Het beestje is sinds donderdagavond vermist en ondanks dat ik niet ‘t beste zicht heb, zie je met twee mensen soms toch net meer en verzin je soms ook meer plekken om te zoeken of waar je kunt informeren.
Helaas hebben we de kat niet gevonden (update: de kat was ‘s avonds laat terecht!) maar hij vond het wel fijn dat ik mee ben gaan helpen zoeken, zoiets is in je eentje nog rotter. Ik heb het zelf een keer meegemaakt dat Bas was weggelopen, die was binnen een paar uur gezond en wel terecht, maar dat paniekerige gevoel, de drang continu te blijven zoeken, dat zal ik niet snel meer vergeten…
Ik merkte dat ik nu ook enorm in dat gevoel werd gezogen omdat ik momenteel al erg overgevoelig ben en daardoor mijn eigen al aanwezige onrust nog sterker werd, maar toch ben ik blij dat ik iets heb kunnen doen, al heeft ‘t helaas dan nog geen resultaat opgeleverd. Maar het beestje heet Lucky, dus het kan haast niet anders dan dat ze op vier pootjes en gezond en wel, terugkeert bij haar baasje.
Bedankt voor het lezen van de challenge, hier nog een overzichtje van de hele serie.
