Ik vind het altijd wat lastig als ik nogal achter loop met artikelen schrijven. Ik heb in de tijd dat ik columnist was voor de krant al vrij snel geleerd dat ik en deadlines sowieso niet samen gaan, maar van dingen waar ik mee achter loop, krijg ik ook altijd ‘n beetje stress. Vandaar dat ik na mijn challenge-artikel voor vandaag, ook nog maar even een andere blogpost in elkaar knutsel.
Wat ik zo leuk vind aan deze regio, is dat er op relatief korte afstand heel veel plekken te vinden zijn waar je fijn kunt wandelen en fietsen in de natuur. Ik woon dan wel in de stad, maar ik ben helemáál geen stadsmens. Ik voel me hier niet eens thuis. Als ik rust nodig heb, trek ik al snel de polder in op de fiets. Of ik ga de natuur in voor een mooie wandeling of struintocht. Al doe ik dat laatste niet veel meer sinds Bas er niet meer is.
Vandaag precies twee weken geleden had ik wel zin om weer eens in de grienden bij Oudendijk en Sleeuwijk te kijken. Daar was ik sowieso al erg lang niet meer geweest, omdat Bas natuurlijk al vrij lang in een buggy zat en het dan wat lastig is om in zulke gebieden te wandelen. Een klein stukje kon nog wel, maar de lange route was helaas geen optie en sowieso paste het ding niet door de draaihekjes.
Ik heb het altijd leuk gevonden om daar te lopen en deze keer was daarop ook geen uitzondering. Het zonnetje scheen lekker, de temperatuur voelde best aangenaam en ondanks dat ik al binnen no time minstens een centimeter zand in m’n schoenen had staan, vond ik het fijn om dat stukje natuur wat hemelsbreed nog geen kilometer van huis is, ook weer eens van dichtbij te bekijken.
Jammer was wel dat ik tijdens het laatste stuk een flinke oogmigraine-aanval kreeg. Dan zie ik echt bijna niks meer en het duurt ongeveer een half uur voor ik weer een beetje zicht heb. En zoals je weet, is mijn zicht al vrij beperkt. Daarna blijft altijd een nare hoofdpijn hangen en ik had geen paracetamol bij me. Ik had wel het geluk dat rond de tijd dat ‘t begon, ik net bij Oudendijk was en daar staat een soort uitkijkpost. Ik heb een poosje op de trap gezeten tot ‘t weer ging en ben daarna verder gelopen.
Vervolgens over de dijk weer terug naar mijn fiets die bij de jachthaven in Sleeuwijk stond en daarna weer op het gemakkie naar huis gereden. Al met al toch ruim 10 km gelopen waarvan het grootste deel over zand en andere onverharde ondergrond. En natuurlijk leverde een paar uurtjes struinen ook weer de nodige foto’s op, waarvan je er een aantal kunt zien in dit bericht.
