Misschien niet het meest vrolijke onderwerp voor mijn blog, maar ik moet het ergens kwijt. Terwijl ik dit schrijf, lig ik voor de tweede dag op rij in bed omdat ik me zo naar voel dat ik er gewoon ziek van ben. Terwijl afleiding zoeken normaal meer m’n ding is.
Huilend. In de greep van angst en paniek. Ver weg gestopt onder m’n dekbed, in de hoop zo snel mogelijk weer in slaap te vallen. Want dan voel ik niks. Ik slik heel wat pillen om mezelf zoveel mogelijk in slaap te houden. Te veel… Terwijl ik ben gestopt met eten. Lukt me gewoon niet.
De afgelopen weken heb ik enorm veel spanning, stress, twijfels en angsten gekend… Hierover liet ik ook regelmatig iets los in de dertig dagen dankbaar challenge. Na afgelopen donderdag ging het vreemd genoeg verder bergafwaarts, terwijl ik het juist andersom had verwacht. Gisterochtend leek er iets te knappen en ging ‘t finaal mis.
Ondanks dat het niet altijd zin heeft om ergens een theorie tegenaan te gooien, denk ik zelf dat alle ingehouden spanning van de afgelopen weken, er nu als een soort van lawine uitkomt. En ook eindelijk uiting geven aan iets waar ik al weken enorm mee zat, maar wat niet echt de opluchting bracht waar ik juist zo naar snakte.
Het lijkt wel of ik vast ben komen te zitten in een soort angst/paniekstuip en er met geen mogelijkheid meer uitkom. Laat ‘t los, zeggen mensen dan, maar hoe!?! Ik weet ook niet alles! Ik probeer al zó veel… Maar niets werkt…
Hoe moet ik iets loslaten als ik in een situatie zit die ik nooit eerder heb meegemaakt. Hoe moet ik uit zo’n gat zien te kruipen als ik de uitgang niet zie. Hoe moet ik ermee dealen dat mensen het opnieuw moeilijk blijken te vinden om met mij om te gaan, als ik niet goed in m’n vel zit. En ik zodoende voor mijn gevoel weer met lege handen sta. Terwijl ik juist nu zó hard wat steun nodig heb. En alweer dat gevoel van ‘tot last’ zijn.
Door juist die combinatie van factoren, zo’n inzinking en daar alleen in zijn, komen de suïcidale gedachten die ik na het overlijden van Bas maandenlang heb gehad, ook weer terug. En dit keer helpen de medicijnen daar niet tegen…
Een LOSER is wat ik me nu voel.
Lastig. Onbegrepen. Schuldig. Eenzaam. Radeloos.
Sorry voor dit niet al te positieve bericht, maar moest ‘t echt even van me afschrijven. Niet omdat ik mezelf zielig vind, maar omdat ik het echt even niet trek nu… En ik over dat soort momenten ook altijd eerlijk en open wil kunnen zijn op mijn eigen blog.
Beste Ester, ik weet niet wat voor raad ik je moet geven.
Ik prijs mij gelukkig dat ik niet weet wat ik je moet adviseren.
Toch denk ik dat het zeker niet alleen aan jou ligt. De mens is naar mijn mening een sociaal wezen. Waarbij verstandelijke vermogens als yin en yang beiden aanwezig zijn.
Positieve en negatieve stemmingen kunnen m.i. niet zonder elkaar bestaan en zijn maar voor een klein gedeelte bewust beinvloedbaar.
Daarbij komt ook nog eens dat die twee soorten zowel van buiten als van binnen komen.
Stil in een hoekje gaan zitten huilen?
Ik weet het niet. Soms hebben gevoelens ruimte nodig. Ze zijn zo machtig dat je ze niet alleen aan kan en dan is kenbaar maken de enige oplossing.
En antidepressiva kunnen dan de enige hulp zijn. Of psychotherapie, of een goed gesprek met een goede vriend, of yoga. Of lezen, of geloof …
Zoals gezegd, probeer het jezelf niet teveel aan te rekenen. En probeer vertrouwen te houden in de mensen.
Heel veel sterkte Ester. En probeer een glimlach op je gezicht te toveren.
Wim.
Dank je voor je reactie Wim. Doet me goed. Ik ben er normaal ook niet het type naar wat in een hoekje gaat zitten grienen, maar de angst en paniek overvielen me nu met zo’n grote kracht dat ik dan fysiek ook niet meer kan functioneren.
Kenbaar maken is wat ik ook doe, maar dat heeft niet altijd een positief effect. Ik ben zo beschadigd dat het voor een ander vaak lastig is om mij te begrijpen en onbegrip zorgt dan soms ook voor irritatie of frustratie. Wat ik ook begrijp. Sowieso wil ik een ander zo min mogelijk lastig vallen met mezelf als het niet zo goed gaat.
Depressief ben ik niet, ik zit alleen in een lastige periode omdat er de laatste maanden dingen in mijn leven gebeuren die ik nooit eerder heb gekend. En ik heb nog niet de juiste gereedschappen gevonden om daarmee om te leren gaan. Ik voel me nu soms net een soort op hol geslagen molen die niet meer op de vang te krijgen is en voor iemand die op mentaal gebied alles altijd graag onder controle heeft, is dat een enorm angstbeeld.
Ik probeer de laatste dagen weer wat met meditatie, doet nog geen donder voor mijn gevoel, maar misschien als ik het vaker probeer. En ik start binnen korte tijd met psychotherapie, alleen is mij ook al gezegd dat ik daar niet op heel korte termijn meteen resultaten van moet verwachten. Het is geen kant-en-klare-oplossing zogezegd en iets waar veel meer tijd overheen zal gaan.