Terwijl ik inmiddels aan de vierde post begin van m’n voornemen om laagdrempeliger te bloggen, vraag ik me af of ‘t eigenlijk niet gek is dat ik de datum van vandaag erbij vermeld, terwijl het soms over de vorige dag gaat en ook of het niet overbodig is om die datum er überhaupt bij te zetten. Anderzijds was dit mijn eerste ingeving en wil ik mezelf niet wéér allerlei ‘regeltjes’ opleggen. Mijn hoofd maakt toch al overuren. 
Na een hoopvolle dag eergisteren ondanks de soort beladenheid van het feit dat ‘t vier mei was, was gister het tegenovergestelde. Bevrijdingsdag, maar ondanks dat ik kan doen en laten wat ik wil en ook erg dankbaar ben dát dat kan, was die vrijheid in mijn hoofd nogal ver te zoeken. Opnieuw gekweld door die stomme, stómme angst.
Zo’n angst ontstaat vaak ‘in a blink of an eye’. Een gedachte die zich als de beruchte roze olifant in m’n kop nestelt en daar met geen mogelijkheid meer vandaan te krijgen is. Ik laat er een spervuur van gedachten op los, van een nog niet heel gemeend ‘Oké, je mag er zijn, ik accepteer jou’ tot ‘Donderstraal alsjeblieft een pleuriseind op! Mag ik me eindelijk gewoon eens een beetje oké voelen onderhand??’ Maar niks helpt… Zo’n beest weegt toch al gauw een paarhonderd kilo…
Tegenvallen doet het ook. Donderdag had ik echt hoop dat er eindelijk een stijgende lijn zou zijn en zou blijven, maar de uitspraak ‘twee stapjes vooruit, één stapje terug’, bestaat niet voor niets.
Ergens hoop je dat je op een ochtend wakker wordt en alles is opgelost, maar da’s uiteindelijk niets anders dan de lat onmogelijk hoog leggen en dan zou het honorarium van de gemiddelde psycholoog ook wat magertjes zijn…
Uitgerekend was het ook een dag dat ik én niets omhanden had en het ook nog eens ontzettend slecht weer was, tot onweer aan toe. Het fietstochtje wat ik als een soort back-up plan in m’n achterhoofd had gehad, viel daarmee letterlijk en figuurlijk in het water. Ik heb geprobeerd nog wat te slapen om de tijd te doden én om die kloteangst niet te hoeven voelen.
Eind van de middag sleepte ik mezelf alsnog naar buiten voor een bezoekje aan mijn feelgood-winkel (HEMA, uiteraard), trakteerde mezelf op gratis koffie (met voucher) en een schattig goudkleurig pennetje met een hartje, in ‘t kader van mijn andere voornemen, om voor mezelf elke avond voor ‘t slapengaan drie dingen op te schrijven waar ik die dag dankbaar voor was. En ondanks dat ik uiteraard al de nodige pennen in huis heb, hoort daar dan natuurlijk wel een móóie bij. Vrouwendingetje denk ik. 
Ik zag ook nog een boek wat ik eigenlijk wel graag wilde, maar te duur vond. Gelukje was dat ik niet veel later ontdekte dat het ook beschikbaar is bij de bibliotheek en ik het daar nu heb kunnen reserveren. Gratis! Scheelt weer mooi 22 eurootjes! Juist dat soort gelukjes, ben ik extra blij mee op moeilijke dagen.
Daarna mezelf een schop onder m’n kont gegeven om ook nog een stuk te wandelen. Als je weet dat dingen helpen is ‘t makkelijker, maar zowel wandelen als fietsen geven me in deze periode niet de rust en afleiding die ze normaal dus wel opleveren. En dat frustreert, want ik WIL zo graag dat dingen beter gaan! Ben zó moe ook! Toch is niets doen nog altijd een veel slechtere optie, dus modder ik maar weer verder…
In de avond werd het gelukkig rustiger in mijn hoofd en de laatste paar uurtjes, voelde ik me zelfs best goed en nagenoeg normaal. Dat wil ik dan ‘t liefst vasthouden, omdat ik me nu al wekenlang vrijwel de hele dag door ruk voel. Zelfs al paar keer overwogen wakker te blijven, maar dat lijkt me ook weer geen heel strak plan.
Ik hoop dus maar dat de dag waarop deze post online komt, net als eergister, ook een wat betere en rustigere dag zal zijn. En dat er dan steeds meer ‘betere’ dagen komen die uiteindelijk gewoon goed worden. Of beter gezegd: gewoon. Want ik hoef me niet dolgelukkig te voelen, ‘gewoon’ zou ik al heel blij mee zijn! Hoop houden!!
