Ja, ik weet dat de officiële uitdrukking ‘hoop in bange dagen’ luidt, maar ik vond in dit geval het woord ‘donkere’ toch net iets toepasselijker en feitelijk komt het ergens ook weer op hetzelfde neer, soms maakt één woordje niet zoveel verschil.
Zoals je in deze post van eergisteren kon lezen, gaat het helaas nog altijd niet beter, al blijf ik mijn best doen en manieren zoeken om mezelf hier zo goed en zo kwaad als gaat doorheen te trekken. Al valt me dat op de ene dag ook zwaarder dan de andere, omdat er gewoon eigenlijk niets écht effectief is in de dingen die ik zelf doe.
Wat ik ook lastig vind, is dat ik vrijwel nergens echt van kan genieten, dat het is alsof er een dikke laag smog in m’n hoofd zit die niet alleen alle levenslust uit mijn lijf trekt, maar ook dat ik niet kan genieten ongeacht wat ik ook probeer. En ik probeer me suf!
Molen ‘De Hoop’, Gorinchem
Zelfs fotograferen doe ik nauwelijks. Ik heb er gewoon geen zin in, geen energie voor. En dat is niet alleen jammer, maar vind ik ook best moeilijk. Kan mezelf ook wel gaan dwingen om foto’s te maken zoals ik mezelf momenteel overal toe moet zetten (ook dingen die ik normaal heerlijk vind), maar hoeveel zin heeft dat?
Toch bestaan er blijkbaar gelukkig ook uitzonderingen op de regel. Gisteren voelde ik opeens weer de behoefte om een poosje op de oude molenas van ‘De Hoop’ te gaan zitten, omdat ik gemerkt heb dat die plek me soms wat rust brengt. De verbinding met de molen voelen, maar misschien ook wel de symboliek van op een molenonderdeel zitten wat al zó veel heeft moeten doorstaan, maar nog even onverstoorbaar oogt.
Toch bracht het me dit keer niets, dus besloot ik dan maar een eindje te wandelen. En toen ik achterom keek, zag ik een heel donkere lucht opkomen aan de achterkant van de molen. Terwijl vanaf de andere kant de zon nog volop scheen, de molen verlichtte als een schijnwerper. Als een fier baken van hoop. Het beeld raakte me.
Ze zeggen weleens dat de beste foto er één is met een verhaal en ondanks dat ik van mezelf niet echt vind dat mijn foto’s ‘verhalend’ zijn, hebben de beelden die ik maakte na het zien van dit tafereel, wel degelijk een verhaal. Een verhaal van donker en licht, van hoop en verbinding. Een verhaal van liefde en angst, van tegenstrijdigheden en verwarring, maar vooral…. vooral van hoop.
Zoals ik op Facebook al schreef waar ik een aantal van mijn foto’s deelde, hoop ik zó dat mijn eigen hoop en inspanningen de donkere lucht in m’n hoofd snel zullen doen verdrijven. Dat is mijn houvast.
