Eigenlijk had ik deze post voor morgen gepland omdat ik al een weekoverzicht heb getikt, maar omdat ik dit graag kwijt wil, geen zin heb in stomme regeltjes van mezelf, pleur ik deze post gewoon nú online. Ik had vandaag m’n eerste echte therapiesessie en voel daardoor in elk geval op dit moment iets meer ‘lucht’ in m’n kop. Hoopvol.
Het was, net als het kennismakingsgesprek en de beide intake-sessies wederom een erg prettig gesprek, waarna ik ook wonderbaarlijk rustig uit m’n stoel kwam. Ondanks dat ‘t de vorige keer dat ik daar was niet zo slecht ging als nu, merkte ik dat verschil opnieuw heel duidelijk en daar was ik erg dankbaar voor.
Het was fijn om ongeremd van me af te kunnen praten over de dingen waar ik zo mee zit, die momenteel en de laatste tijd vrijwel alle ruimte opslokken in m’n hoofd. Waar ik enerzijds vooruitgang lijk te boeken met piepkleine dingetjes, op andere vlakken juist een achteruitgang op lijkt te treden. Het gevoel van wanhoop, geen grip meer hebben op m’n eigen gevoel. Angst over angst over angst…
Het inmiddels dagelijkse rotgevoel, wat ook weer angst veroorzaakt dat ik misschien wel depressief ben en aan de pillen moet. Rotzooi waar ik voor een jaar of langer aan vast zit en waar ik nota bene weer van aankom, terwijl ik juist zo blij ben dat de kilo’s er nu eens lekker vanaf vliegen. En mijn zelfbeeld is al niet geweldig…
Volgens de therapeut ben ik overigens niet depressief. Hij is ook geen helderziende uiteraard, maar dat iemand die voor dit soort dingen heeft geleerd daar een duidelijk oordeel over durft te vellen, geeft mij enorm veel geruststelling. Hij denkt meer aan wat hij met een mooie term een ‘tijdelijke destabilisatie’ noemt.
Wat in mijn geval is ontstaan door al aanwezige onrust, versterkt door verwachtingen die misschien niet helemaal zijn gelopen zoals ik me had voorgesteld en angsten die daar al een week of wat mee gepaard gaan. Een week geleden is dat geëscaleerd in mijn kop, waardoor ik zelfs twee dagen op bed heb gelegen en sindsdien is dat niet meer echt bijgetrokken.
Dat is natuurlijk slechts een deel van het ‘grote geheel’ waarvoor ik therapie ga doen, maar de angst dat ik misschien depressief zou zijn, maakte het ook niet gemakkelijker allemaal en zorgde dat ik in een steeds kleiner kringetje in m’n kop kwam te zitten. Ik raakte in paniek van de gedachte dat ik dit niet op eigen kracht te boven zou komen, zeker ook omdat ik de laatste tijd sowieso al veel gevoelens, angsten et cetera ervaar die ik simpelweg niet ken. Dat is gewoon best eng allemaal.
Ik kan me voorstellen dat het ergens allemaal nogal vaag klinkt, want waarom en waar door ben ik nou zo angstig. Het punt is dat ik een deel ervan gewoon te privé vind om te delen, maar de reden waarvoor ik in therapie ga en waarom ik de laatste tijd zoveel onrust, stress en angst ervaar, is omdat ik ‘onveilig gehecht’ ben, zoals dat heet in de psychologie. En dat is iets waar je ook op latere leeftijd problemen door kunt ervaren.
Doordat ik het afgelopen half jaar een bijzondere band heb opgebouwd met iemand, loop ik nu keihard tegen die ‘problemen’ aan. Dat is niemands schuld, ook niet die van mijzelf, maar soms triggeren onverwerkte trauma’s, onveilige hechting of weet ik wat er maar kan spelen in iemands leven, op latere leeftijd zodanig, dat je daar dus nogal van uit balans raakt. En dat is hier dus aan de orde. Ik heb sowieso nogal wat ellende meegemaakt in m’n leven, dus trauma’s genoeg…
Ik zie het wel als een godsgeschenk, een ‘toeval bestaat niet’, een speling van het lot dat ik uitgerekend nu met deze therapie kan beginnen. Toen ik me aanmeldde was de ‘nood’ nog niet zo hoog als ie nu is en dat had ik zelfs niet eens kunnen vermoeden. Ik was vooral opgewekt over ‘t feit dat ik zo snel ‘aan de slag’ kon, dat er geen wachtlijst was en dan was er nog een ‘toevalligheid’ die maakte dat ik dacht: dit moet zo zijn!
Vanaf nu heb ik elke week op maandag een sessie, dit soort therapie is meer van de langdurige aard, maar dat maakt me niet uit, al doe ik er drie jaar over. Ik ben enorm gemotiveerd en bereid om aan mezelf te werken. Om mijn relatie met mezelf én met anderen te verbeteren, de hang naar controle (over mezelf en mijn gevoelens) los te laten en te winnen aan vertrouwen: in mezelf én in anderen. De onuitputtelijke reeks nare ervaringen niet langer de leidraad te laten zijn voor wat in ‘t hier en nu bestaat.
Heb jij ook weleens therapie gevolgd voor mentale problemen?
