Ondanks dat ik voor mezelf ook dingen opschrijf in een soort dagboekvorm, vind ik het ook wel fijn om soms ook hier te schrijven over hoe het gaat. Of wanneer het niet gaat, zoals nu. Hoe gek het misschien ook klinkt, is dat voor mij een manier om het patroon te doorbreken dat ik er alleen toe zou doen als ik opgewekt en ‘normaal’ ben.
Maar zoals je dus misschien al wel had vermoed, gaat het dus nog steeds ruk. Ik vind het vreselijk moeilijk dat ik hier nog steeds in vast zit en dat soms als het wat beter lijkt te gaan, de boel wéér instort. Terwijl er in de meeste gevallen niets is gebeurd om dat te veroorzaken. Puur mijn onophoudelijk doordenderende gedachten en angst die me als een onzichtbaar monster in zijn greep houdt. Waardoor alles wordt lamgelegd en ik amper nog kan functioneren.
En als het nu alleen in m’n hoofd zat. Het is overal, het maakt dat ik me letterlijk ziek voel, ik een continu beklemmend gevoel in m’n maag voel waardoor eten amper lukt, soms beneemt het me letterlijk de adem. Ik tril, heb het vaak koud. Ik ben duizelig en lijk soms in een vacuüm te zitten waardoor iets als fietsen niet zo’n goed plan is.
Moeilijk is het ook, om iets te ervaren wat je niet kent, wat zelfs zó ver verwijderd is van hoe je normaal in je schoenen staat. Geen doorbraak of houvast kunnen vinden, geen rust kunnen vinden in afleiding, bezigheden. Vechten tegen de angst of ‘m juist accepteren? Alles proberen, maar geen resultaat boeken, nergens mee…
Vandaag is opnieuw zo’n dag waarbij de zwaartekracht van mijn angst veel zwaarder weegt dan al het andere. Allesoverheersend, geen enkele ruimte over latend voor iets anders, terwijl er zoveel méér in het leven is dan waar ik me druk om maak. Dat zie ik ook heel duidelijk, maar tussen dingen zien en het daadwerkelijk kunnen stoppen, zit een wereld van verschil, zo blijkt.
Proberen te relativeren, lezen, heel wat theorieën op mezelf loslaten om de angst los te kunnen laten, bidden, mediteren, ademhalingsoefeningen, mezelf dwingen dingen te doen, helpt allemaal geen donder en elke keer wanneer ik merk dat het wéér slechter gaat in plaats van beter, raak ik wanhopiger en meer teleurgesteld in mezelf. Al heb ik intussen ook geleerd dat zelfverwijt ook geen enkele zin heeft.
Ik wil hieruit want het is echt loodzwaar. Ik wil ook echt positief blijven, al is het alleen al om niet te hoeven horen dat ik gewoon beter m’n best moet doen. Ik wil ook hoop houden, maar hoe doe je dat, als niets werkt. Hoe??? Ik heb houvast nodig, al is het maar een beetje, maar ik sta voor mijn gevoel met lege handen.
Ik wil ook laten zien dat ik mijn best doe, dat ik echt positief blijf, maar is het ook niet gewoon menselijk dat je je wanhopig en uitgeput voelt als je al wekenlang bezig bent jezelf weer op de rails te krijgen vanuit een toestand die je nooit eerder hebt ervaren en dat steeds niet lukt?
De enige vooruitgang die ik in de tussenliggende periode heb geboekt is om min of meer te stoppen met zelfverwijt. Ja, ik zie waar het mis gaat, wat er zo mis gaat. Dat bepaalde patronen doorbroken moeten worden. Dat hoeft echt niemand me nog te vertellen en ikzelf ook niet.
Maar heeft het zin mezelf dat steeds kwalijk te nemen? Nee. Misschien een wat rare vergelijking, maar het is gevoelsmatig net zoiets als dat je iemand in een rolstoel zou dwingen om marathon van Rotterdam te lopen. Net als dat het voelt alsof ik zonder zwemdiploma in het diepe ben gedonderd. Overgeleverd aan, zie je maar te redden…
Ik kan niet meer ‘mijn best doen’ dan ik nu doe, ik heb hier ook niet om gevraagd, ik doe dit ook niet bewust en ik wil dit niet. Ik wil dit écht niet. En probeer intussen ook nog rekening met anderen te houden. Niet te veel belasten.
Geen zelfverwijt is lastig, omdat het een onderdeel is van mijn identiteit. Ik weet niet beter. Ik val mezelf liever nog af voordat een ander ‘t doet, ben perfectionistisch tot in m’n haarwortels, hard zijn is altijd m’n manier om mezelf overeind te houden in lastige situaties of periodes, maar ik heb ingezien dat het me nu echt nergens brengt, alleen maar verder in dat diepe, diepe zwembad, zonder zwemdiploma.
Dus modder ik weer verder aan, terwijl ik eigenlijk niet weet wat nu wel of niet goed is. De angst binnen laten en proberen er niet voor weg te lopen, of toch proberen me zoveel mogelijk bezig te houden? Ik denk zó veel dat de boel soms letterlijk vast loopt boven. Dan kan ik niet meer nadenken, of weet ik opeens niet meer waar ik ben, zoals vanmiddag gebeurde toen ik mezelf had gedwongen een stuk te lopen.
Maar ondanks dat het tot nu toe allemaal niets helpt om mijn gevoel te veranderen, wil ik het blijven proberen. Ik zeg bewust niet ‘moet’, want dat heeft weer een heel andere lading, maar ik wil het. Want ik wil hier zo vreselijk graag uit. Ik wil me weer normaal voelen, genieten zonder het gevoel dat ik iets vooral doe, omdat ik vind dat dat moet. Ik wil mezelf terug…
