Afgelopen week was mentaal loodzwaar en het begin van de nieuwe week ziet er ook nog niet erg veelbelovend uit. Het lijkt wel alsof ik ben doorgeschoten in mijn angsten en ik voel me inmiddels de hele dag door naar. Inmiddels zelfs bang dat ik depressief ben, maar wil absoluut niet aan de pillen!
Alles zorgt voor sterke angstprikkels en ik voel me inmiddels ook lichamelijk echt ziek. Bewegen kost vaak moeite, moet mezelf overal toe zetten, ben veel duizelig, misselijk en intussen de hele dag door bezig om mezelf af te leiden (zonder succes) en wil het liefst alleen nog maar slapen. Nadenken lukt ook niet goed meer en het tikken van dit weekoverzicht kost veel moeite, maar ik blijf mezelf dwingen om dingen te doen…
maandag 1 mei
Net als vorige week zondag, ook maandag voornamelijk op bed gelegen omdat het zó mis ging in m’n kop dat ik gewoon niet anders meer kon. Toch voelde ik me ‘s avonds wel wat beter. Ik heb toen ook nog met Sander een stuk over de stadswal gewandeld en maakte daarbij onderstaande foto.
Groene wal
dinsdag 2 mei
Dinsdag had ik met sterke stemmingswisselingen te kampen, maar als ik zo terug kijk naar die dag, was het nog een stuk beter dan zoals ik me nu voel. Ik focus me juist op alles wat beter lijkt te gaan, maar als ik terugkijk, lijkt ‘t of dingen juist slechter gaan.
Het was mooi weer en ik maakte een wandelingetje, waarbij ik bijna alle foto’s die je hieronder ziet maakte. Dat ding waar ik op zit op de tweede foto, is de oude molenas van ‘De Hoop’. Ik vind dat een fijne plek. Toen ik daar zat, had ik ook dat gedichtje in m’n hoofd wat ik afgelopen week deelde.
Eind van de middag ook nog even op pad voor een paar boodschappen bij de Jumbo, waar ik twee grappig uitziende biertjes uit de kortingsbak scoorde. Die overigens nog in de koelkast liggen want als ik me zo ellendig voel, staat mijn hoofd niet naar bier.
donderdag 4 mei
Eigenlijk was donderdag de enige dag dat het ietsje beter ging. Ik voelde me hoopvol, dacht dat het eind nu dan toch wel in zicht was. Het viel daarom des te harder tegen dat de dagen die volgden, eigenlijk nog zwaarder werden dan die ervoor. Toch was ik blij met deze dag, omdat het aantoont dat het dus wél kan, me beter voelen. Ook al is het maar een klein beetje. Ik begrijp gewoon niet hoe ik verzeild ben geraakt in waar ik nu in zit. Hoe het kan dat ik niet meer baas over m’n eigen kop lijk te zijn!
zaterdag 6 mei
Ik vind het altijd leuk om armbandjes te dragen, het liefst een hele rits. Zaterdag ben ik nog even terug geweest naar de Pasar Malam die afgelopen vijf dagen in de stad was, kwam daar het rood met zwart gevlochten armbandje tegen en die prijkt nu om mijn pols. Kostte maar een euro!
Het was niet zo dat ik echt zin had om daarheen te gaan, maar zoals ik in de intro al schreef, blijf ik proberen mezelf bezig te houden, al kost dat wel steeds meer moeite omdat ik fysiek ook achteruit ga en steeds verder uitgeput raak. Steeds afwegingen maken wat ‘goed’ voor me zou zijn om te doen en wat niet, vreet ook energie.
Armbandjes
