De laatste tijd staat, zoals mijn huisarts het heel treffend omschrijft, ‘alles aan’ bij mij. Alles komt binnen, ongefilterd en wel. Alle voelsprieten staan overeind. Om het minste of geringste raak ik uit balans, angstig, paniekerig zelfs. Vaak ook met sterke fysieke reacties als gevolg van al die hoogspanning en angst.
Ik heb ook al een week of wat last van mood swings die me vrijwel de hele dag door kwellen. Met een beetje geluk heb ik ’s avonds een paar uur rust, maar ook niet altijd. En ik heb dus werkelijk nog nooit eerder last gehad van stemmingswisselingen!
Ik weet waar ’t van komt, maar zie er maar vanaf te komen. Kortom: het is taai. Ben ik heel eerlijk over. En ontmoedigend, omdat er nog altijd geen verbetering in zit, terwijl ik élke dag mijn stinkende best doe en élke avond denk: “Maar mórgen is het beter!!”
Toch gebeuren er ook andere dingen doordat ik zo heel sterk in contact sta met mijn gevoel de laatste tijd. Misschien niet op de manier die ik veel liever zou ervaren, maar één waardoor ik me beperkt voel in mijn vrijheid, gevangen in m’n eigen kop. Aan de andere kant blijkt het dus onverwachts ook een bijzondere ‘bijwerking’ te hebben.
Molen ‘De Hoop’, Gorinchem
Zo schrijf ik vanuit ’t niets opeens weer gedichtjes. Iets wat ik echt jaren en jaren niet heb gedaan, enkele verdwaalde Sinterklaasrijmen daar gelaten. Gedichten schrijven, poëzie, wat je ’t ook wilt noemen, kan ik niet ‘op commando’. Zo’n tekst zit in m’n kop of hij zit er niet. Het komt recht uit m’n hart en op een andere manier zoiets schrijven, is voor mij onmogelijk. Daarom is het zo bijzonder dat dit nu opeens weer gebeurt.
Het was eergisteren dat ik een poosje op de oude molenas van molen ‘De Hoop’ zat en staarde naar de wolken die achter de wieken voorbij zweefden, dat er ook opeens zo’n tekst in m’n hoofd ‘plopte’.
En op zo’n moment is het dan wel verrekte handig dat er zoiets bestaat als een mobiele telefoon, zodat ik mijn hersenspinsel ook direct kon opschrijven en niet weer zou vergeten. Ik ben namelijk niet zo iemand die overal een boekje mee naartoe sleept. Waarom zou ik, als ik ook een iPhone heb…
Later heb ik het tekstje thuis vormgegeven in een afbeelding, zodat het geheel er ook nog een beetje leuk en aantrekkelijk uitziet. Omdat dit gedichtje minder persoonlijk is dan wat ik de laatste tijd nog meer heb geschreven, vond ik het wel leuk om deze op m’n blog te plaatsen. Ook voorzien van een foto van het uitzicht waardoor mijn hoofd blijkbaar een seintje kreeg om hiermee op de proppen te komen.
Heel mooi gedicht en men zegt ook dat bepaalde stemmingswisselingen te maken hebben met het weer of met ons onder bewustzijn. Soms heb ik er ook last van maar dan laat ik het van mij afwaaien aan de waterkant nabij rivier de Merwede met klein briesje wind. Slechts door te kijken wat erom je heen is gaf mij weer een andere stemming. Prachtige foto van de molens.
Dank je voor je reactie! Ik heb zelf nooit eerder stemmingswisselingen gehad, maar nu dus wel en ze zijn zodanig sterk dat ze tot nu toe met geen mogelijkheid weg te krijgen zijn. Ik probeer van alles qua afleiding zoeken, naar buiten, me open stellen voor alles om me heen etc maar helaas werkt het niet… Dankje voor het compliment ook!
Mooi!
Dank je Wim!