Het is inmiddels al bijna een maand geleden dat ik van me liet horen op mijn blog. En net als mijn blog, liet ik steeds meer dingen vallen. Geen zin, geen energie of animo, geen levenslust, kon me er niet toe zetten, laat maar. Waarom zou ik mezelf nu gaan dwingen, terwijl ik me toch al zo klote voel. Wat heeft dat voor zin?

Toch blijkt nu wel dat die totale overlevering, apathie soms haast, waar ik me meer en meer aan ging overgeven, zich juist tegen me ging keren. Ik zonk steeds verder weg in de put, er kwamen steeds meer dagen bij dat ik m’n bed niet uit kwam of wilde. Dat ik hooguit drie stappen zette om mezelf te dwingen wat te eten (iets waar ik dan nog redelijk consequent in ben, ook pas sinds kort) maar verder ook niet.

Vermijden ben ik de afgelopen maand ook steeds meer gaan doen. Alles wat niet per se moest óf ik heel graag wilde (zoals de dagjes in Veen), liet ik vallen, kwam vrijwel nergens meer. Met het idee om elke dag een wandeling te maken was ik ook gestopt omdat ‘t me toch niets bracht, fietsen alleen nog voor een boodschap. En als ik naar de winkel moest, zorgde ik ervoor dat het hooguit voor een paar dingen was, zodat ik zo snel mogelijk weg kon. Continu op de vlucht, voor m’n eigen kop.

Want van iets als in een winkel zijn, kreeg ik inmiddels ook stress. Iemand die voor me liep te treuzelen, wachten bij de kassa, iets opzoeken wat ik niet kon vinden: dat nare, drukkende, nerveuze, opgejaagde gevoel waar ik al geruime tijd mee kamp, ging door het dak. En dan móest ik voor mijn gewoon weg. Soms werd ik zelfs boos.

Het was of is geen angst voor de plek waar ik was, buiten zijn of de mensen om me heen, puur het gevoel: Ik wil weg kunnen als ik weg wil en dat kan dus niet altijd. Dus: vermijden! Toch blijkt dat nu wel het slechtste idee ooit te zijn geweest. Ik gaf toe aan dingen die mijn toestand uiteindelijk nog meer zijn verslechteren. Dat zie ik nu in.

Inmiddels is het half juni en ben ik nog altijd een puinhoop. Ik heb nog het geluk dat ik in de avonden (zoals nu) doorgaans aardig bijtrek en me een stuk beter voel, dan ook meteen weer zin en animo heb om dingen te ondernemen, het grootste deel van de dag is loodzwaar, ellendig en moeilijk. Soms voelt het als angst, soms als depressie, soms als allebei. Soms denk ik dat ik ‘alleen’ overspannen en erg overprikkeld ben en soms wéét ik niet eens wat ik nu precies voel en waarom. Het is zó ongrijpbaar!

Ik heb er de afgelopen weken al heel wat theorieën op losgelaten, elke keer denk ik: Ja, dit is het en als ik dit of dat doe, dan wordt het beter. Maar dat blijken uiteindelijk ook allemaal weer geknapte luchtbellen en als je me vraagt waarom ik me zo vreselijk ellendig voel dag in dag uit en nauwelijks kan functioneren. Ik weet het niet. Werkelijk waar niet. En dat is raar. En naar, en ook eng, zeker voor iemand die altijd heel graag dingen onder controle wil hebben op mentaal niveau. Ik herken mezelf amper.

Dat niet herkennen gaat voor heel veel dingen op die opeens anders en raar zijn. Van het feit dat ik qua eten opeens niets meer moet hebben van iets als snoep en koek of alles wat ook maar een beetje vettig is, tot het feit dat ik soms hele dagen niet helder ben en in het ergste geval ook gewoon een soort van losraak van mijn omgeving of mijn eigen lichaam nog amper voel. Dissociatie heet dat laatste overigens.

Of dat ik om de meest ‘stomme’ redenen opeens moet huilen. Zo erg dat mijn lijf er pijn van doet. ‘Miss All Under Control’ en vooral nooit je emoties tonen, lijkt opeens een heel ander persoon. Ik kan het niet eens tegenhouden, al zou ik het willen.

Het feit dat ik niet weet wat ik voel, waarom ik het voel, maar ook dat er heel veel dingen anders voelen zonder dat ik precies kan benoemen waarom. Ik zit voor mijn gevoel in een soort transitie. Dat gaat ongetwijfeld mooie dingen opleveren en een sterkere Ester, maar het is nu gewoon driedubbel ruk, iets mooiers kan ik er niet van maken. Want het is loodzwaar en sommige momenten is het zó erg dat ik het idee heb dat ik óf doodga óf gek word, hoe overdreven dat ook klinkt misschien.

Toch zijn er ook positieve veranderingen. Bepaalde twijfels en angsten waar ik in het begin van deze periode mee kampte, zijn zo goed als verdwenen, sinds een week of 2 word ik niet meer elke dag wakker met een schrikreactie en/of meteen al dat nare gevoel, nu ik een klein weekje oefen met vermijding doorbreken, merk ik dat stress-triggers als ik bijvoorbeeld in een winkel bij de kassa moet wachten, minder worden.

Alleen is het net alsof het een kwestie is van een paar volle dozen verschuiven in een kamer. Er veranderen dingen, maar ik voel me nog altijd geen haar beter en dát is juist wat ik zo graag wil. Té graag misschien, want loslaten vind ik vreselijk moeilijk. Ik ben al een tijdje bezig met meditatie en mindfulness en wat andere dingen op het gebied van alternatieve geneeskunde waarvan ik hoop dat ik er baat bij heb. Nu alle pillen die ik al heb geprobeerd niet werken, dan maar wat anders.

Ik ben inmiddels sinds een week ook aan het afbouwen met de oxazepam. Dat heb ik al 2 keer eerder geprobeerd (ze doen vrijwel niets, dus wil ik er vanaf want het is zeer verslavend spul), maar ik ging te snel en dat had heftige gevolgen. Nu minder ik met een half tabletje per week en dat lijkt tot nu toe geen nare bijwerkingen op te leveren.

Ik slik inmiddels ook al een paar weken slaapmedicatie waar ik ook het liefst vanaf wil, maar omdat uit mezelf slapen vrijwel niet meer lukt en een slechte nacht desastreuze gevolgen heeft voor de volgende dag, moet ik eerst stabieler zien te worden voordat ik daarmee kan gaan stoppen/afbouwen. Het liefst wil ik gewoon geen ene pil.

Overigens wordt er binnen drie tot vier weken ook in een IHT-traject (Intensive Home Treatment) gestart. Was een voorstel van de huisarts waar ik van schrok, want het is een alternatief voor een opname en dát klinkt pas echt als de ver-van-mijn-bedshow. Zo van: maar zoiets overkomt mij niet! Ik had overigens gewoon nee kunnen zeggen, maar heb erin toegestemd (zij het met de nodige angst en aversie) en ben inmiddels aangemeld en zal waarschijnlijk op korte termijn horen wanneer de intake plaatsvindt.

Zoals je weet loop ik inmiddels ook bij een psychotherapeut, maar het soort therapie wat ik daar volg, is meer van de ‘lange adem’ en omdat m’n situatie de laatste tijd snel is verslechterd, is het beter om daar een behandeling op los te laten die meer gericht is op korte termijn resultaten en wat stabilisatie. Mogelijk ook met antidepressiva. Iets waar ik nog altijd absoluut niet aan wil, maar als het echt de enige manier is om weer een beetje mezelf op de rails te krijgen, te stabiliseren, dan moet het maar.

Ik vind het allemaal nogal heftig, er verandert zo onwaarschijnlijk veel in mijn leven en er is momenteel zo weinig zekerheid en houvast en dat is precies waar ik nu juist zo naar snak en wat voor veel wanhoop zorgt. Toch zit er ergens deep down ook nog die vechtersmentaliteit, mijn doorzettingsvermogen.

Zeker sinds ik mezelf push om niet in bed te blijven liggen (al lukt dat een enkele dag écht niet), probeer minstens één keer per dag te wandelen, wat kleine klusjes in huis. Het is tegenstrijdig dat ik enerzijds opzie tegen wéér zo’n lange dag waarin ik niets te doen heb, anderzijds kan ik me ook amper ergens toe zetten.

Ik herken mezelf daar dus totaal niet in. Ook niet het piekeren van ‘o jee wat moet ik nu dan doen, of morgen’. Ik zie altijd wel, vind die vrijblijvendheid, ongedwongenheid waarop ik mijn dagen kan indelen altijd juist heerlijk. Gewoon zien hoe de wind waait. En dan nu zó het tegenovergestelde. Ik snap er werkelijk niets van.

Ik hoop nog altijd dat ik genoeg kracht in me heb om dit écht op eigen houtje door te komen, volgens de huisarts is antidepressiva nu wel min of meer onvermijdelijk, maar dwars als ik ben, heb ik nog altijd de hoop dat ik het écht zonder af kan. Alleen al van het idee dat ik aan die pillen moet krijg, ik angst. Ik wil het zélf kunnen. Zoals ik altijd alles zelf heb gedaan. Vaak noodgedwongen omdat ik geen andere opties had, maar daar word je wel het sterkst van…

Ook wil ik, in het kader van het vermijden doorbreken, toch ook proberen weer wat vaker hier te schrijven. Ik maak niet veel mee, maar er zijn soms toch ook wel dingen waar ik allicht iets over kan schrijven, het hoeft allemaal niet groots en uitgebreid te zijn, al is het maar een foto die ik die dag heb gemaakt waar ik blij mee ben, omdat zelfs de zin om te fotograferen inmiddels is verdwenen. Ik wil het proberen.

  • ig_es_is_post_notified: 1