Toch maar weer even proberen aan m’n blog te werken, dat had ik me voorgenomen. Vandaag was weer een enorm zware dag, maar ben dankbaar dat ik vanavond in elk geval toch een klein beetje ben opgeknapt, al is het niet erg stabiel. De rest van de dag heb ik praktisch als een zombie in bed gelegen.
Niks kunnen, alles gaat langs me heen, het gevoel mentaal en fysiek verlamd te zijn, maar eigenlijk kan ik niet eens écht uitleggen wat ik voel. Soms weet ik het zelf niet eens. Alsof je een hele berg defecte en half verkoolde kerstlampjes in je kop hebt die je met geen mogelijkheid meer ontward krijgt. En het rare is dat ik me in die paar uren ‘s avonds dat ik me beter voel, amper kan voorstellen dat ik zó diep kan zitten. Raar.
Gelukkig is er ook goed nieuws, al voelt het ook eng en spannend en onwerkelijk. Ik geloof dat ik in de vorige post iets verteld heb over een IHT-traject wat mogelijk voor me opgestart zou gaan worden (Intensive Home Treatment). Dat gaat er inderdaad van komen en ik heb bericht gehad dat de intake morgen (woensdag) plaatsvindt. En doorgaans begint de behandeling zelf dan ook meteen de dag erop. Dat is dus veel sneller dan verwacht.
Hoopvol dus, maar ook eng omdat ik niet weet wat ik ervan moet verwachten, wat er gaat gebeuren. Onwerkelijk omdat ik ergens nog altijd het idee heb dat ik gewoon in een ontzettend slechte film of in een nachtmerrie zit en elk moment weer wakker kan worden. Hoe kán het dat je in een paar maanden tijd van een normaal functionerend mens kan veranderen in een compleet disfunctionerend wrak. Hoe!!
Volgens de psychotherapeut waar ik nu al een poosje loop, ben ik dus mogelijk tóch depressief (wat hij eerst ontkende) en daarbij een gegeneraliseerde angststoornis. Ik bén helemaal negens bang voor, maar ik maak me wel aan de lopende band druk over van alles (waar ik me voorheen nooit druk om maakte) en heb bijna de hele dag door ook een vreselijk dreigend, onrustig gevoel in m’n lijf. Dat noemen ze blijkbaar ook ‘angst’ zonder dat je concreet ergens bang voor bent…
Wat dus begon met hechtingsproblematiek is doorgeschoten hierin. Ik ben nooit een fan van ‘labeltjes’ geweest, maar nu helemaal niet. Het stelde me wel enigszins gerust dat mijn huisarts, die ik vanmiddag nog even telefonisch heb gesproken, zei dat ik me niet al te veel aan moet trekken van ‘diagnoses’. Dat ‘t erg slecht gaat en ik dus beter moet worden, ongeacht wat voor naam het beestje heeft. Zo’n diagnose zorgt bij mij voor nog meer stress en het idee ‘Hier kom ik echt nóóit meer vanaf!’
Het is voor mij ook wel een flinke omschakeling om nu te moeten gaan accepteren dat ik dit dus niet op eigen kracht kan, want de kans is erg groot dat ik ook zal gaan starten met antidepressiva. Iets waarvan ik had gezworen er nooit meer aan te beginnen. Dat is voor mij een heel ding.
Ik ben in dat soort dingen best trots en altijd heel erg onafhankelijk. Ik moet álles zélf kunnen doen en oplossen, eigenlijk zelfs zonder de hulp of steun van anderen want ik heb al snel het gevoel dat ik mensen alleen maar tot last ben en ze zelfs meesleur in die diepe zwarte put.
Dus toegeven dat ik het nu zelf niet kan, dat is wel een dingetje. Toch merk ik dat mijn weerstand en verzet zijn afgenomen. Ik zet de deur morgen wagenwijd open voor die IHT-club en ondanks dat ik nog altijd aversie voel tegen antidepressiva, is dat gevoel wel minder sterk. Eigenlijk vooral omdat ik merk dat mijn hoofd en geest de moed hebben opgegeven, uitgeput zijn en dat ik me alleen nog maar uitzichtloos en wanhopig voel. Dus ja, dán maar pillen.
Elke keer had ik weer een nieuwe ‘tactiek’ om mezelf beter te krijgen. Wat beter gaan eten, slaappillen om beter te slapen, zelfhulpboeken, allerlei voedingssupplementen, meditatie, vermijding doorbreken, mezelf aanzetten dingen te doen, afleiding zoeken, wandelen, van me af praten, een dagboek bijhouden. Je kunt ‘t zo gek niet bedenken of ik heb het geprobeerd, alles, álles haalde ik uit de kast. Maar nu is het laatje leeg.
Bepaalde dingen waar ik in het begin mee kampte zijn verbeterd, maar in grote lijnen is mijn ‘toestand’ verslechterd en dat baart me zorgen. Dus dan maar hulp. Dan moet ik me maar een ‘psychiatrisch patiënt’ voelen, een hopeloos geval, een puinhoop.
Dat zelfverwijt komt ook nog regelmatig om de hoek kijken, net als schuldgevoel en schaamte. Soms is het gevoel van schaamte zó erg dat ik letterlijk de drang voel om mezelf in een hoekje onder een deken te verstoppen met de gordijnen dicht en daar minstens voor een paar weken te blijven zitten. Maar dat is ook geen oplossing.
Een heel verhaal weer, ik ben nu eigenlijk te moe om nog verder te schrijven, maar wat ik kwijt wilde heb ik ook gedeeld. Ook even geen puf om nog een leuk plaatje erbij te zoeken, kan altijd later nog. Fancy blog artikelen zijn nu even niet aan de orde, ik heb andere prioriteiten.
Tot snel weer.
