Afgelopen week viel er een kaartje van m’n moeder op de deurmat met de tekst ‘Op weg naar beter’ en ik bedacht me, dat dat een mooie titel was om deze post mee te beginnen. Want ik wilde sowieso wel iets kwijt over de afgelopen maanden, waarin ik sowieso op mijn blog compleet afwezig was, maar überhaupt niet meer echt aan het leven deelnam. ‘Overleven’ was de enige optie.

Eigenlijk vanaf pakweg begin, half maart merkte ik dat ik steeds slechter in m’n vel kwam te zitten. Veel onrust, vaak last van een dreigend gevoel, neerslachtigheid, veel angsten ook. Ik ging in therapie, maar dat hielp niet, intussen ging ik verder achteruit.

Ik zette mezelf tot van alles, probeerde van alles om beter te worden, van meditatie tot detoxthee, mineralentabletten, mindfulness, einden wandelen, reiki, massage en ik verslond het ene na het andere zelfhulpboek. Maar niets hielp en ik zakte steeds verder weg in een eindeloze donkere en diepe put, raakte steeds wanhopiger.

Ondanks aanhoudende en verwoede pogingen om mezelf overeind te houden, me tot dingen te blijven zetten (lees: mezelf dwingen), was er vanaf pakweg begin juni geen houden meer aan. Ik raakte fysiek en mentaal steeds verder uitgeput, het complete leven ging als een waas langs me heen, ik functioneerde niet meer. En voor iemand die altijd zo zelfredzaam als ik, voelde dat als compleet falen.

Via mijn huisarts kwam ik in aanraking met het fenomeen IHT, afkorting van Intensive Home Treatment, het alternatief voor een opname. Iets waar ik in eerste instantie van schrok, want was ik dus echt zó ver heen? Toch stemde ik direct in en ik kon al op vrij korte termijn geholpen worden. Dat had ook echt geen weken later moeten zijn.

Ik ben ook direct gestart met antidepressiva, ondanks dat ik me daar in mijn hoofd nog lange tijd hevig tegen heb verzet en echt aan het idee heb moeten wennen. Het werd opeens wel heel ‘echt’ zo en dit soort medicatie slik je ook niet voor een paar weekjes. Toch zag ik dat ik geen andere keuze had, ik wilde zo niet langer door en het was ook maar goed dat ik toen nog niet wist dat het nog veel erger zou worden.

Een bekende bijwerking van antidepressiva is namelijk, dat de klachten waarvoor je ze slikt, de eerste periode nog erger kunnen worden. En dat gebeurde dus ook. Juli en augustus waren echt de hel, ik heb wekenlang bijna alleen maar op bed gelegen. Ik voelde me op alle mogelijke manieren ziek en totaal niet meer in staat om wat dan ook te doen, ik wilde niets meer, het liefst de hele dag slapen. Maar slapen lukte ook bijna niet meer.

Het was daarom goed dat ik intensieve begeleiding had, vooral die eerste maanden. Elke dag kwam er iemand van het IHT-team langs voor een gesprek van pakweg drie kwartier tot een uur. Ik heb eg veel aan die gesprekken gehad, zeker omdat ik de rest van de tijd praktisch 24/7 alleen was. Ik had in het begin ook veel vragen, enorm veel angsten, was zo bang dat het nooit meer beter zou worden.

Schijnbaar een bekend fenomeen van depressie dat het voelt alsof het nooit meer over gaat, maar als je midden in dat gevoel zit, is het onmogelijk om onderscheid te maken tussen je angst en de waarheid. In mijn geval was/is het niet alleen depressie, maar ook een angststoornis die er bij kwam, plus de al aanwezige hypochondrie (ook een angststoornis) die tot extreme hoogten steeg. En depressieve gevoelens en angst houden elkaar in stand…

Ondanks dat ik zo’n 20 jaar geleden ook een periode depressief ben geweest, heb ik toen niet zo diep gezeten als nu. Hoe het voelt kan ik niet eens omschrijven, niet nu dingen langzaam aan wat beter gaan, maar op het moment dat ik me zo ellendig voel ook niet. Het is een brij van ellendige, zwarte, naargeestige, angstige, wanhopige en verdrietige gevoelens die verhinderen dat je überhaupt nog normaal kunt nadenken of functioneren. Het hoofd vol met ellende, geen plek voor iets anders en ook geen ruimte voor iets als een relativeringsvermogen.

Depressie is ook zoveel meer dan ‘gewoon wat somber voelen’. Het beïnvloedt elk aspect van je leven, je mentale, maar ook je fysieke gezondheid. En er komt zo veel meer bij kijken dan je misschien zou vermoeden. Denk aan concentratieproblemen, slecht kortetermijngeheugen, extreme overprikkeldheid, fysieke (spannings)klachten zoals duizeligheid, vermoeidheid, dissociatie, trillen, hoofdpijn. De lijst is eindeloos.

Inmiddels is het begin oktober en ben ik dus ruim een half jaar verder sinds het zo’n beetje begon allemaal. Sinds een klein maandje gaan dingen eindelijk wat vooruit en dat eigenlijk pas nadat ik op de hoogste dosering antidepressiva ben gezet, maar ik ben er nog altijd niet…

Er is nog veel wat ik moeilijk vind of wat simpelweg niet lukt, er is ook nog geen dag geweest dat ik me geen moment naar heb gevoeld en ik heb nog steeds te kampen met een enorm gevoel van schuld, schaamte en falen en ook de angst dat ik anderen vooral tot last ben en ben geweest. Dat blijft een enorme struggle.

Ik merk ook dat het me moeite kost om m’n leven vorm te geven, ik had ergens wel verwacht dat ’t meer vanzelf zou gaan als ik me eenmaal iets beter zou gaan voelen. Maar nadat ik maanden compleet afgezonderd heb geleefd en nergens meer toe in staat was, is het ergens denk ik niet meer dan logisch dat het nu zoeken is naar een manier om mijn leven weer vorm te geven.

Er zijn dingen veranderd, ik ben veranderd. Ik ben ook nog niet beter, al heb ik wel het gevoel dat ik tenminste weer enigszins functioneer, al is m’n energieniveau ook heel laag, raak ik snel vermoeid of overprikkeld en heb ik echt moeten leren doseren wat nog altijd niet even goed gaat. Ik ben gewend om altijd hard te zijn voor mezelf, niet piepen maar doorpakken. En daar snijd ik mezelf nu mee in de vingers.

Een heel verhaal verder, is dit dus de beknopte versie van hoe de afgelopen maanden voor mij eruit zagen. Niet leven maar overleven, maar inmiddels lijk ik in elk geval aan de goede kant van de tunnel te zitten. Het was en is keihard werken, heel veel geduld hebben, veel moeten leren ook, maar ik ben op weg naar beter…

  • ig_es_is_post_notified: 1