Een paar weken geleden belde m’n moeder me, of ik op 14 of 15 september wat te doen had. Het antwoord was nee, want ik heb nooit zoveel plannen. Ze had iets gezien over een vaartocht met een oud zeilschip en vroeg of ik mee wilde. Say what? Natuurlijk leek me dat leuk! Toevallig had ik de dag ervoor een aankondiging ervan gezien op Facebook en had toen meteen al zoiets van: “Dát is gaaf!”
Dat oude zeilschip is dus een stevenaak en draagt de prachtige naam ‘Helena‘. Het is het oudste zeilende binnenvaartschip van Nederland en dat is dus best uniek! Helena is overigens een dame op leeftijd, want ze is gebouwd in 1875. Da’s al even terug dus!
Ondanks dat ze ‘t nodige heeft meegemaakt en zelfs twee keer gezonken is, zag men er toch genoeg moois in om het schip te behouden en door een restauratie, werd het in de authentieke staat teruggebracht. En vandaag de dag worden er dus vaartochten voor gezelschappen mee georganiseerd, inclusief eten aan boord!
M’n moeder had dezelfde dag nog gereserveerd omdat het aantal plekken beperkt is (48 personen) en vervolgens was het een kwestie van afwachten tot ‘t 14 september werd. En duimen dat het weer meeviel, want met alle regen en andere ellende van de afgelopen week, zag het er even niet al te veelbelovend uit!
Maar vandaag was een stralende dag met witte wolkjes aan de hemel, zij het met wat weinig wind, maar genoeg om de zeilen even te hijsen, al was het maar alleen voor de show en om een aantal heren even met hun spierballen te laten rollen. Want dat zeilen is wel een soort van krachtsport!
Omdat het schip vanaf Woudrichem zou vertrekken, stak ik eerst met een heel ander soort boot over, namelijk het elektrische veer van Riveer. Toch wel heel wat anders om dan pakweg een half uurtje later op zo’n eeuwenoud schip aan boord te gaan! De vaartocht duurde 3 uur en onderweg kregen we dus lunch aan boord, die ook buiten geserveerd werd. Eten mét uitzicht dus. Nice!
We kregen eerst een kopje groentesoep en daarna kwamen schalen rond met diverse soorten belegde broodjes. Terwijl mijn moeder een plekje aan de zijkant van het schip had gevonden waar ze lekker in het zonnetje zat, maakte ik zelf het ene na het andere rondje over het schip om foto’s en filmpjes te maken.
Ondanks dat ik in het begin even voorzichtig moest zijn met alle trapjes en opstapjes vanwege mijn beperkte zicht, voelde ik me al snel zo vrij als een vogel en hobbelde overal moeiteloos overheen en tussendoor. Het is net als met een molen: daar heb je ook de nodige ‘obstakels’, maar als je ze eenmaal weet te zitten…
De tocht duurde drie uur en we voeren eerst stroomopwaarts richting Herwijnen om daar vervolgens om te draaien, door te varen tot aan Gorinchem en daarna weer aan te meren in Woudrichem. Een stukje van een ruime tien kilometer bij elkaar, maar met een snelheid van gemiddeld 7 kilometer per uur, doe je daar dus al snel een paar uur over! Wel zo leuk ook, anders ben je wel héél snel klaar met je vaartochtje! 
Omdat het vervolgens nog zo’n drie kwartier duurde voor ‘die andere boot’ weer aan zou leggen voor het laatste stukje naar huis, bood ik aan m’n moeder te trakteren op koffie bij Gewoon Ploon, wat een gezellige afsluiter was van een mooie middag!
Hieronder een videocompilatie die ik gemaakt heb van een wat korte stukjes die ik onderweg heb gefilmd en omdat ik veel foto’s heb gemaakt en het niet handig is om die allemaal in een bericht e zetten, kun je ze bekijken in dit album in de fotogalerij.
Het was een fijne belevenis op een mooie dag samen met jou en jij hebt het mooi vastgelegd!
Dat was het zeker!!