Gisteravond, op een donkere en miezerige kerstavond, woonde ik met Sven de kerstavonddienst bij in de Catharijnekerk in Heusden. Ondanks het natte en sombere weer, werden we meteen al blij bij de aanblik van de talloze sfeervolle lichtjes waarmee het pad naar de kerk was versierd en de enorme verlichte ster boven de deur.

Eenmaal binnen was het behaaglijk warm en behoorlijk druk. We waren expres vroeg gegaan, om zeker te zijn van een plaatsje. Het was dus nog wel even een zit voordat de dienst echt begon, maar er werd in de tussentijd op het orgel gespeeld door organist Jan Nieuwkoop. Behalve de gebruikelijke orgelmuziek, zou ook worden gespeeld door Andels Fanfare Corps, die al hadden plaatsgenomen voorin de kerk.

Rond half acht begon de dienst met prachtige muziek van AFC. Het was fantastisch om zo’n geoefend orkest in een kerkgebouw met een geweldige akoestiek te horen spelen. Ik kreeg er meerdere keren kippenvel van en het was haast meditatief te noemen. Ik heb er echt van genoten. Voor Sven was het wel een beetje dubbel, want die speelde voorheen altijd zelf op kerstavond in de kerk in Dussen.

De kerk was echt afgeladen vol en de dienst was mooi. Eer kwam ook weer de nodige symboliek in voor en ‘lijntjes’ naar het heden, wat ik altijd bijzonder vind. Op de één of andere manier kom ik altijd die kerk uit met dingen om over na te denken, iets wat nog doorwerkt in mijn hoofd. Dat was dit keer niet anders.

Bijzonder vond ik ook, dat in de bank naast ons mensen uit Oekraïne zat. Terwijl ik ernaast zat, merkte ik dat mijn gedachten meerdere keren naar hen uit gingen. Wat hebben die mensen meegemaakt, wat hebben ze op hun netvlies. Hoe dubbel moet ’t zijn om hier in een veilige kerk te zitten, omgeven door warmte, licht en liefde, terwijl ze in hun eigen land misschien wel niets meer hebben.

Dat sloot ook aan op wat dominee de Klerk aanhaalde. Over ‘een gezicht hebben’. Dat we het erg vinden als er iemand overleden is door een ongeluk, ziekte et cetera, maar dat als er melding wordt gemaakt van honderden doden door een ramp of oorlog, dan raakt dat niet zo. Het is maar een getal. Dat is me zo bijgebleven. En dat was ook wat ik voelde bij mijn ‘buren in de bank’. Opeens krijgt Oekraïne dan ook ‘een gezicht’.

Tussen het gesproken woord, de muziek van het orkest en het nodige orgelspel door, was er ook iets heel bijzonders te zien op de beamers in de kerk. Een dame genaamd de zandprinses, alias Rosa van der Vijver, maakte met haar handen prachtige tekeningen in een soort lichtbak met zand. Ze vertelde het kerstverhaal in de vorm van ‘zandtekeningen’ die continue veranderden. Echt adembenemend mooi om te zien!

Na afloop van de dienst kregen we allemaal een kaart waarop één van de tekeningen van Rosa staat. Stom genoeg vergat ik mijn eigen kerstkaart te geven, maar aangezien Sven vanmorgen ook naar de kerk ging, heeft hij ‘m meegenomen. Buiten nog enkele foto’s gemaakt van het kerkgebouw en het van kleur veranderende verlichte torentje van het stadhuis vlak bij en daarna weer op huis aan.

Het was een mooie avond waar ik met een blij en dankbaar gevoel op terugkijk. Het was ook de eerste keer dat ik weer in de kerk was, sinds ik me heb aangemeld bij de gemeente. Niet dat dat opeens heel anders is, maar dat gevoel van verbondenheid ervaar ik hierdoor misschien nog wat sterker. Ik hoor er óók bij. Dat idee.

Ben jij ook weleens naar een kerkdienst geweest op kerstavond?

  • ig_es_is_post_notified: 1
  • wp_statistics_words_count: 603