Inmiddels alweer zo’n anderhalve week geleden, zat ik voor ’t eerst in misschien wel jaren, weer eens in een bioscoopstoel. Gevalletje spontane actie. Ik ben sowieso niet iemand die wekelijks of maandelijks in de bioscoop zit, er moet echt wel iets draaien wat ik heel erg de moeite waard vind om een kaartje voor te kopen.
De afgelopen anderhalf jaar is het aantal ‘uitjes’ wat ik heb gehad sowieso praktisch op één hand te tellen, tijdens de zwaarste maanden van mijn depressie kwam ik helemaal nergens meer en daarna heb ik het lange tijd erg lastig gevonden om zelfs maar in een vertrouwde omgeving ergens op visite te gaan.
Spontane actie & nieuwe bios
Anyway, de bioscoop. Ik had gelezen over de film Better Man van Robbie Williams, geportretteerd als aap. Een bijzondere invalshoek die me zowel grappig als intrigerend leek en aangezien ik jaren fan ben geweest van Robbie en hem nog altijd een interessant persoon vind, hakte ik al snel de knoop door en besloot vrijdagavond een kaartje te reserveren. Voor de volgende avond. In de nieuwe bioscoop!
Ik had gereserveerd voor 18:00 uur en de bioscoop was snel gevonden. Wat een spul vergeleken met de oude in de binnenstad die ik gewend was. Alles zag er super gelikt uit, al zijn nieuwe plekken voor mij qua zicht en mentaal soms wat lastig, wat weleens voor knullige situaties zorgt. Zoals dat ik nu rechtstreeks een openstaand klaphekje in liep wat voor personeel bedoeld was. Oeps! :-O
Better Man poster
Better Man: De film
Ik wist niet precies wat ik moest verwachten van de film. Of het luchtig en grappig zou zijn (cheeky, zoals Robbie zelf), of helemaal niet. Ik ken het levensverhaal van Robbie al jaren, heb ook diverse boeken gelezen en dat verhaal is niet overal even rooskleurig te noemen. Ik was dus benieuwd hoe dat in de film vertolkt zou worden en wat de ‘plot’ zou zijn. Hij leeft immers nog, er is dus geen sprake van een tragisch einde en zijn carrière bestaat ook nog altijd. Ik liet me dus verrassen!
De film begint met een piepjonge Robbie (toen nog gewoon Robert, wat zijn echte naam is) die opgroeide in het Engelse plaatsje Stoke-on-Trent. Een plek waar ik zelf overigens heel wat jaren geleden ook eens geweest ben, tijdens een ‘Take That vakantie’ met een stel andere fans. Tja, je bent jong en je verzint weleens wat. 
Het verhaal laat een tijdlijn zien van het leven van Robbie, opgroeiend tussen een vader die graag beroemd wil worden, maar daarin niet slaagt en een liefdevolle moeder en oma. De weg naar beroemdheid en succes wordt ingeslagen als hij wordt gekozen als vijfde bandlid van boyband Take That, maar de roem blijkt niet alleen rozengeur en maneschijn en wel iets waar je mee om moet kunnen gaan. En dat lukt de jonge Robbie duidelijk niet zo heel goed. De roem eist zijn tol…
Een verhaal wat raakt
Wat volgt is een ruwe en ongepolijste vertolking van een wereld gevuld met prestatiedruk, drank, drugs, mentale problemen en andere shit. Als kijker word je door het verhaal en de intensiteit ervan, maar ook door de visuele effecten zo’n beetje dat bioscoopdoek ingezogen. Ik kan niet voor een ander spreken, maar bij mij kwam het echt binnen, zelfs terwijl ik ‘het verhaal’ en de liedjes al jaren ken.
Over die liedjes gesproken, ook zoiets: Soms realiseer je dat je bepaalde liedjes al jaren en jaren kent, ze feilloos mee kan zingen, maar nooit stil hebt gestaan bij wat ze werkelijk betekenen. Dat had ik nu dus ook. Als je er beeld bij ziet en het op een andere manier gebracht wordt dan de ‘bandversie’ die je al jaren kunt dromen, gaat er opeens een lampje branden. En is dat ene liedje misschien helemáál niet zo vrolijk bedoeld als dat het lijkt. Bijzonder, hoe dat werkt.
Muziek komt uiteraard ook veel voor in de film, dat kan niet anders met een man die de nodige albums op zijn naam heeft staan. Soms heeft ’t een wat musical achtig tintje met zang en dans, maar gelukkig niet al te hysterisch, want ik ben écht allergisch voor musicals en dan ben je mij gelijk kwijt. Het was redelijk subtiel en zorgde in dit geval juist voor wat lucht in een film die verder soms haast beklemmend aanvoelde.
Robbie Williams als aap
plot & eindconclusie
Spoiler alert! Ja, de plot. Ik heb me dus de hele film af zitten vragen hoe hij zou eindigen, omdat Robbie en zijn carrière, zoals ik al schreef, nog altijd alive-and-kicking zijn. Er was dus niet echt een plot. Het verhaal eindigde gelukkig positief, maar niet echt in de huidige tijd en dat vond ik dan ergens ook weer een beetje gek of zo.
Ondanks dat ik de film qua verhaal, intensiteit en visuals écht een aanrader vind, is er bij mij ook een deel wat zich afvraagt waarom een verhaal wat al zo’n 30 jaar oud is en ook wel een beetje uitgekauwd, nu alsnog als film wordt uitgebracht en dan ook niet in de actualiteit eindigt. Dat is m’n enige kanttekening, verder kan ik hem zeker aanbevelen. Ook voor mensen die niet echt iets met Robbie hebben of fan zijn.
Wat ik vooral ook goed vind aan deze film, is het stukje bewustwording dat beroemdheid ook een gitzwarte keerzijde kan hebben. Robbie is zeker niet de eerste celebrity die bezwijkt onder die roem en er zijn helaas tal van voorbeelden te noemen die dat zelfs niet overleefd hebben. Niet alles is zo mooi als ’t lijkt. The sun always shines on tv, maar de realiteit is soms toch wel even anders…
Ga jij deze film ook kijken, of heb je ‘m al gezien?
