Twaalf januari, de dag waarop ik inmiddels voor de vijftigste keer vier dat ik geboren ben. Ter wereld gekomen in een ziekenhuis in Den Bosch en inmiddels alweer ruim 20 jaar inwoner van ‘de mooiste vestingstad van Nederland’, ook wel bekend als Gorinchem. Het kan raar lopen. 
Maar, alle gekheid op een stokje. Vijftig worden, is wel iets waar ik aan moet wennen, merk ik. Ik ben dankbaar met elk jaar wat ik erbij mag tellen, elk jaar dat mijn contract op deze aardbol weer verlengd wordt, maar waar ik doorgaans nooit iemand ben die ‘moeite’ heeft met bepaalde leeftijdsgetallen, merk ik dat ik 50 toch opeens wel heel ‘oud’ vind klinken.
Ester 50 jaar
Aan de andere kant verschuift die perceptie van wat ‘oud’ is en wat niet naargelang je zelf ouder wordt, heb ik wel gemerkt. Als je nog kind bent, lijkt iemand van 50 bejaard. En als ik me iets niet voel, is het een bejaarde. Ik mag dan niet meer zo fit en vitaal zijn als toen ik twintig was, maar oud en bejaard? Nee, dat voel ik me toch echt niet!
Hoe ik mijn vijftigste levensjaar in ga luiden? Dat is slechts deels bekend. Het wordt in elk geval géén traditionele verjaardag met kringvisite, worstjes en kaasjes en glaasjes fris. ’s Avonds ga ik met Sven naar de ‘snertdienst’ van de kerk in Heusden waar ook een fanfarecorps komt spelen (best bijzonder om je verjaardag in de kerk te vieren, right?) en mijn moeder is schijnbaar ook iets van plan, maar wat, heb ik geen idee van!
Ongetwijfeld schrijf ik in een later bericht nog iets over hoe mijn verjaardag heeft uitgepakt. Voor nu laat ik het even hierbij en wacht ik af wat deze dag zal brengen!
Gefeliciteerd en nog vel jaren in goede gezondheid erbij xx
Dankjewel Arjen!