Ik kan van mezelf wel zeggen (zij het met enige schroom) dat ik best in een aantal dingen goed ben, maar als ik érgens niet goed in ben, is dat wel niksdoen. Gewoon zitten of liggen en letterlijk… niks doen. Ik kán het gewoon niet. Noem het mijn drive om altijd bezig te zijn, een chronische onrust of iets anders, maar het past niet in m’n systeem. Hooguit in mijn slaap en zelfs dan is mijn brein nog volop bezig.
Ik hou wel énorm van multitasking, van efficiënte oplossingen. Als ik twee dingen tegelijkertijd kan doen, dan zal ik dat ook niet laten. Niet dat ik zo iemand ben die altijd ‘haast’ heeft, maar ik wil mijn tijd gewoon nuttig gebruiken, optimaal gebruiken. Maar waar die drive vandaan komt? Dat weet ik eigenlijk niet zo goed.
En dan is daar dat enorme stuk roet in mijn eten genaamd vermoeidheid. De soort die je niet even wegwimpelt met een sterke bak koffie of iets actiefs gaan doen. Maar de soort die je hele systeem letterlijk lam legt, je lijf doet aanvoelen alsof je minstens 200 kilo weegt en je hoofd verandert in een pot stroop. En niet eens lekkere stroop.
Vermoeidheid
Vermoeiend. Dat, ja. Letterlijk. Het begon eigenlijk al in de nasleep van mijn depressie, waarvan het zwaarste deel inmiddels een kleine 2 jaar achter me ligt. Leek me ook niet meer dan logisch. Ik had inmiddels nul conditie meer nadat ik, totdat ’t écht niet meer ging, mentaal en fysiek het uiterste van mezelf had gevergd en zoiets vréét nu eenmaal energie. Die hele depressie zelf trouwens ook.
Maanden gingen voorbij waarin het een soort van ‘gewoon’ werd dat ik na vrij eenvoudige taken al moe werd, maar ik dacht er niet te veel over na. Het ging wel weer over. Het ging ook over, maar niet voor lang en kwam daarna weer terug. Erger nog dan de vorige keer, meer belemmerend ook in mijn functioneren.
Ik kon zonder problemen op de fiets stappen voor een boodschap in het nabijgelegen winkelcentrum (krap 2 km) en dan daar aankomen met ’t gevoel alsof ik de Marathon van Rotterdam had gelopen. Drie keer. Dat klopte voor geen meter. Maar behalve dat ik steeds meer last kreeg van schaamte (jij kán niet moe zijn, stel je niet zo aan!), probeerde ik het nog altijd zoveel mogelijk te negeren. ‘Het zal wel’.
Boodschappen doen op de fiets
Maar op het punt dat ik rekening moest gaan houden met mijn energiehuishouding, bepaalde taken moest uitstellen tot andere dagen (en ze dan alsnog zelf moest doen want, geen kaboutertjes) en ik bij steeds meer simpele activiteiten werd belemmerd door die slopende vermoeidheid, trok ik toch nog eens aan de bel bij de huisarts.
Die besloot bloed te laten prikken en daar kwam toch overduidelijk uit naar voren dat mijn schildklierwaarden echt véél en veel te laag waren. Nu slik ik dus m’n leven lang al medicatie voor mijn niet-werkende schildklier, maar omdat er in januari nog geprikt was voor mijn afspraak in het Erasmus MR in Rotterdam en daar blijkbaar niks bijzonders uit kwam, ging ik er niet vanuit dat die waarden toch niet in orde waren.
In overleg met de internist-endocrinoloog waarbij ik onder behandeling ben in Rotterdam, is besloten mijn schildkliermedicatie op te hogen, nadat deze in de periode van mijn depressie juist tot tweemaal toe is verlaagd. Helaas kan het dan nog wel drie tot zes weken duren voor ik daar echt iets van merk.
Schildklier
We zijn inmiddels zo’n drie weken verder en sommige dagen denk ik dat ik echt al effect merk, andere dagen heb ik daar weer m’n vraagtekens bij. Bij zulke dingen is het ook lastig om met 100% zekerheid te zeggen of het écht aan die schildklier ligt, maar aangezien een verminderde werking vermoeidheid tot gevolg kan hebben en alle andere bloedwaarden dik in orde waren, ligt dat wel het meest voor de hand.
Even afwachten, geduld hebben en hopen dat ik deze zomer eindelijk weer eens wat actiever kan zijn. Met fietsen, mijn opleiding tot vrijwillig molenaar, met alles. Want dat ik in januari 50 ben geworden, wil niet zeggen dat ik me ook als een bejaarde hoef te gedragen. Ik heb nog nét geen breiwerkje! Want niksdoen? Dát is dus niks voor mij…
Wat vervelend zeg! Maar gelukkig is de oorzaak wel gevonden. Overigens is het heel erg herkenbaar om niet te kunnen niksen. Ik kan het ook niet. Ik word daar echt zo onrustig van…
Ja, daar ben ik ook blij mee, ik heb sinds deze week ook echt het idee dat de verhoogde medicatie iets gaat doen. En ik ben dus niet de enige die jusit onrust krijgt van het idee van ‘rustig’ niks doen. 😊