Fietsen. Ooit was het mijn lust en mijn leven. Scheen de zon maar ’n klein beetje? Dan zat ik al in het zadel van mijn geliefde mountainbike. Ik fietste steevast met korte fietsbroek vanaf 13 °C en reed zomer en winter door, waarbij het koudste ritje bij een temperatuur van -11 °C met gevoelstemperatuur -17 °C was en de warmste bij 36°C.
Toch kwam er de afgelopen twee jaar van fietsen weinig terecht. In de periode na het overlijden van m’n hondje Bas in juni 2022 tot aan het moment dat ik echt knakte door mijn depressie (voorjaar 2023) heb ik nog veel gefietst en gebruikte ik dat ook als manier om mijn zinnen een beetje te verzetten.
Maar sinds mijn depressie kwam er niks meer van terecht. Het heeft ook zeker een jaar geduurd voor ik überhaupt meer durfde dan voor een boodschap naar de lokale supermarkt, maar toen dat weer ‘hersteld’ was, kwam er een ander probleem om de hoek kijken, namelijk extreme vermoeidheid. Lang weet ik dat aan de nasleep van de depressie, maar het bleek toch een andere oorzaak te hebben, die pas na zo’n anderhalf jaar werd ontdekt.
Ik slik al vanaf mijn kindertijd diverse soorten medicatie omdat er van alles in mijn lichaam niet of nauwelijks functioneert en één van die ‘onderdelen’ is mijn schildklier. Uitgerekend in de periode dat ik depressief was, is er het één en ander aan die medicatie gesleuteld en waarschijnlijk was dat het begin van alle vermoeidheid ellende.
Nadat ik onlangs een paar keer bloed heb laten prikken, vonden ze het in het ziekenhuis oké om mijn medicatie wat op te schroeven en ondanks dat ik ’t ergens nog wel spannend vond of die vermoeidheid inderdáád daarvandaan kwam, bleek dat wel het geval. We zijn inmiddels een ruime maand verder en ik merk echt dat ik meer energie heb en dingen ook langer volhoud zonder moe te worden.
Mijn mountainbike
De enige vorm van vermoeidheid die ik opmerk, is is het gebrek aan conditie, wat ook niet verwonderlijk is, gezien de periode dat ik niet of nauwelijks gefietst heb. En met fietsen bedoel ik dus niet een ritje voor een boodschap, want in principe zit ik meerdere keren per week op de fiets.
Ik ben blij dat ’t de goede kant op gaat en nu het mooi weer is, heb ik ook echt zin om te gaan en probeer steeds een langer rondje te maken. Vandaag was dat ruim 15 km. Ergens ben ik geneigd om dat te bagatelliseren, omdat 15 km voor mijn ‘oude ik’ niks voorstelde, maar ik ben er blij mee. Het gevoel van vrijheid, zélf op pad kunnen en de stad uit, is ongeëvenaard en het zien van dingen die ik lang niet heb gezien!
