Een weekoverzicht op woensdagavond. Normaal zou ik dan denken: laat maar, ik doe volgende week wel een dubbele, maar ik doe ‘t nu toch. Omdat de boel in mijn hoofd en in mijn leven sowieso nog altijd aardig overhoop ligt sinds Bas er niet meer is en ik zelfs meerdere keren per dag moet bedenken wat voor dag het ook alweer is.
Sinds Bas er niet meer is, inmiddels alweer drie weken geleden nu, fiets ik me suf. Ik merkte al heel snel dat goede afleiding en voldoende steun voor mij in beperkte mate beschikbaar zijn en ondanks dat het rouwen daardoor nóg zwaarder is, moet je soms dingen accepteren die je niet kunt veranderen en zien te roeien met de riemen die je hebt. Of in mijn geval: de pedalen laten draaien van mijn mountainbike.
Het is vandaag 17 dagen geleden dat Bas overleed, twee weken en een paar dagen dus. En ondanks dat het enerzijds misschien nog ‘vroeg’ is, vind ik het moeilijk om te merken dat er geen enkele vooruitgang in mijn ‘toestand’ zit. Naast het feit dat ik me sowieso ook voor kan stellen dat er genoeg mensen zullen zijn die ‘t vrij overtrokken zullen vinden dat ik zó gigantisch instort na ‘t overlijden van m’n hondje.
De tweede week zonder mijn lieve Basje is inmiddels alweer een feit. En dat doet me opeens denken aan de titel van een liedje van Marco Borsato: Stop de tijd. Wat zou ik dat enerzijds graag gewild hebben. De tijd stoppen, zodat hij voor altijd in mijn armen kon liggen, dat hij niet ouder en gebrekkiger kon worden, maar we als een soort van tijd continuum altijd samen konden blijven. Vereeuwigd in het moment.
Hoi! Ik ben Ester! Schrijven is al sinds mijn kindertijd een passie en en dat deel ik graag met jou. Authenticiteit, creativiteit en een positieve insteek vormen de basis van mijn blog,
Ik schrijf graag over uiteenlopende onderwerpen, dus laat je verrassen, prikkelen en inspireren. Meer visueel ingesteld? Blader eens door de fotogalerij of bekijk mijn artwork.
