Ken je dat gevoel, dat iets enerzijds voelt alsof het gisteren of zelfs maar een paar uur geleden is gebeurd, maar je intussen toch alweer dagen verder bent. Het is vandaag precies een week geleden dat ik mijn allerliefste maatje moest laten gaan. Hij was zó taai, zo lief, zó trouw, zó mooi, zó slim maar ook zó op. Mijn Bas…
Na het moeilijkste artikel ooit over het overlijden van Bas, volgt nu ‘t meest moeilijke weekoverzicht tot nu toe. De laatste week uit het leven van Bas, de laatste foto’s die ik van hem maakte. Iets wat ik, zeker het laatste jaar, bijna dagelijks deed, misschien onbewust al met ‘t idee: zoveel mogelijk herinneringen vastleggen zolang ie er nog is.
Dit is zonder meer de moeilijkste tekst die ik tot nu toe op mijn blog heb geschreven maar ik wil het, het moet. Ook omdat schrijven voor mij ook nog altijd een manier is om me te uiten, dingen te verwerken en het nu eenmaal een bekend gegeven is dat het therapeutisch werkt. Anderzijds: waarom zou ik überhaupt nog moeite doen om met mijn blog bezig te zijn, als mijn allerbeste maatje er niet meer is.
Donderdag moest ik voor de jaarlijkse controle naar de tandarts, en laat die van mij nou in Wijk en Aalburg zitten: 25 km bij Gorinchem vandaan. De reden dat ik daar zit is omdat ik daar al ‘klant’ was toen ik nog dichterbij woonde en het zo’n fijne tandarts is dat ik – eenmaal in Gorinchem gesetteld – niet op zoek wilde naar een andere.
Hoi! Ik ben Ester! Schrijven is al sinds mijn kindertijd een passie en en dat deel ik graag met jou. Authenticiteit, creativiteit en een positieve insteek vormen de basis van mijn blog,
Ik schrijf graag over uiteenlopende onderwerpen, dus laat je verrassen, prikkelen en inspireren. Meer visueel ingesteld? Blader eens door de fotogalerij of bekijk mijn artwork.
